Με άρθρο της η εφημερίδα Wall Street Journal παρουσιάζει αναλυτικά όλα τα ακίνητα και τα περιουσιακά στοιχεία που τίθενται προς πώληση, παραβάλοντας μάλιστα χάρτες και φωτογραφίες.
«Προς πώληση: τέσσερα Airbus, μια κρατική εταιρεία στοιχημάτων και ένας ιππόδρομος, μερίδια συμμετοχής σε καζίνο, λιμάνια, ταχυδρομεία, δύο εταιρείες ύδρευσης, μια εταιρεία εξόρυξης και κατεργασίας νικελίου, καλυκοποιείο, μονοπώλια ηλεκτρισμού και αερίου, ένας τηλεπικοινωνιακός οργανισμός, μετοχές σε αρκετές τράπεζες, εκατοντάδες χιλιόμετρα εθνικών οδών, ένας πρώην αεροδρόμιο, ολυμπιακά ακίνητα, χιλιάδες στρέμματα γης και υπέροχα κομμάτια της περίφημης ελληνικής ακτογραμμής», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα και παραθέτει μαζί χάρτες για τον εντοπισμό των προς πώληση ακινήτων και περιουσιακών στοιχείων και φωτογραφίες ακτών αλλά και του Ελληνικού.
Η Wall Street Journal παρουσιάζει επίσης με μια αναγγελία πώλησης επικών διαστάσεων όπως τη χαρακτηρίζει, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του ελληνικού δημοσίου.
«Αυτό βέβαια δεν το είχαν ασφαλώς κατά νου οι Έλληνες όταν ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για το δεύτερο πακέτο διάσωσης με τις χώρες της ευρωζώνης και του ΔΝΤ», σημειώνει ο αρθρογράφος σχετικά με το πρόγραμμα πώλησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τρια εμπόδια σύμφωνα με το άρθρο:
«Μεταξύ αυτών τα συνδικάτα που αντιτίθενται στην πώληση κρατικών εταιρειών, οι πολίτες που δεν θέλουν να πωληθεί δημόσια γη αλλά και ο λαβύρινθος της γραφειοκρατίας που έχει αποθαρρύνει και στο παρελθόν επίδοξους επενδυτές.
Σημειώνεται επίσης η έλλειψη κτηματολογίου καθώς και το γεγονός ότι πολλές δημόσιες γαίες έχουν καταπατηθεί από ιδιώτες που διεκδικούν στα δικαστήρια την κυριότητά τους».
Σε άλλες περιπτώσεις ο ιδιοκτήτης ενός οικοπέδου είναι απλώς... άγνωστος καθώς «οι πολίτες μπορούσαν μέχρι το 1915 να αποκτήσουν δημόσια περιουσία αποδεικνύοντας μόνο ότι την κατείχαν για μεγάλο διάστημα (χρησικτησία) και έτσι πολλοί είναι αυτοί που ψάχνουν για παλαιούς τίτλους που βεβαιώνουν τη νόμιμη κατοχή τους».
Αναγνωρίζεται επίσης ότι η χρονική συγκυρία είναι αρνητική καθώς οι τιμές των ακινήτων έχουν μειωθεί.
Το άρθρο αναφέρεται επίσης και στις περιπτώσεις της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας που έχουν επίσης ξεκινήσει αντίστοιχες διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων όχι όμως σε τέτοιο βαθμό
«Προς πώληση: τέσσερα Airbus, μια κρατική εταιρεία στοιχημάτων και ένας ιππόδρομος, μερίδια συμμετοχής σε καζίνο, λιμάνια, ταχυδρομεία, δύο εταιρείες ύδρευσης, μια εταιρεία εξόρυξης και κατεργασίας νικελίου, καλυκοποιείο, μονοπώλια ηλεκτρισμού και αερίου, ένας τηλεπικοινωνιακός οργανισμός, μετοχές σε αρκετές τράπεζες, εκατοντάδες χιλιόμετρα εθνικών οδών, ένας πρώην αεροδρόμιο, ολυμπιακά ακίνητα, χιλιάδες στρέμματα γης και υπέροχα κομμάτια της περίφημης ελληνικής ακτογραμμής», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα και παραθέτει μαζί χάρτες για τον εντοπισμό των προς πώληση ακινήτων και περιουσιακών στοιχείων και φωτογραφίες ακτών αλλά και του Ελληνικού.
Η Wall Street Journal παρουσιάζει επίσης με μια αναγγελία πώλησης επικών διαστάσεων όπως τη χαρακτηρίζει, το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του ελληνικού δημοσίου.
«Αυτό βέβαια δεν το είχαν ασφαλώς κατά νου οι Έλληνες όταν ξεκίνησαν τις διαπραγματεύσεις για το δεύτερο πακέτο διάσωσης με τις χώρες της ευρωζώνης και του ΔΝΤ», σημειώνει ο αρθρογράφος σχετικά με το πρόγραμμα πώλησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τρια εμπόδια σύμφωνα με το άρθρο:
«Μεταξύ αυτών τα συνδικάτα που αντιτίθενται στην πώληση κρατικών εταιρειών, οι πολίτες που δεν θέλουν να πωληθεί δημόσια γη αλλά και ο λαβύρινθος της γραφειοκρατίας που έχει αποθαρρύνει και στο παρελθόν επίδοξους επενδυτές.
Σημειώνεται επίσης η έλλειψη κτηματολογίου καθώς και το γεγονός ότι πολλές δημόσιες γαίες έχουν καταπατηθεί από ιδιώτες που διεκδικούν στα δικαστήρια την κυριότητά τους».
Σε άλλες περιπτώσεις ο ιδιοκτήτης ενός οικοπέδου είναι απλώς... άγνωστος καθώς «οι πολίτες μπορούσαν μέχρι το 1915 να αποκτήσουν δημόσια περιουσία αποδεικνύοντας μόνο ότι την κατείχαν για μεγάλο διάστημα (χρησικτησία) και έτσι πολλοί είναι αυτοί που ψάχνουν για παλαιούς τίτλους που βεβαιώνουν τη νόμιμη κατοχή τους».
Αναγνωρίζεται επίσης ότι η χρονική συγκυρία είναι αρνητική καθώς οι τιμές των ακινήτων έχουν μειωθεί.
Το άρθρο αναφέρεται επίσης και στις περιπτώσεις της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας που έχουν επίσης ξεκινήσει αντίστοιχες διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων όχι όμως σε τέτοιο βαθμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου